Geboorteverhaal  Emilia

Zaterdag 13 mei: 00u00

Ik was 40 weken en 2 dagen toen de weeën s ’nachts begonnen. De nacht van vrijdag op zaterdag rond 24u voelde ik voor het eerst een kramp. Ik was me er direct bewust van, “zou dit het zijn” vroeg ik me af? 

Ik wou heel graag dat alles spontaan en natuurlijk zou verlopen. Een inleiding schrikte mij af. Ik had opgezocht wat ik zelf kon doen om het bevalproces te bevorderen. Ik was gestart met het eten van dadels en ik ging dagelijks wandelen. Ik was vastbesloten om alles te doen wat ik kon om te helpen. Tegelijkertijd probeerde ik niet ongeduldig te zijn en mijn baby de tijd te geven die ze nog nodig had. Ik wou het proces niet onnodig versnellen, maar ik was wel ongeduldig, ook al probeerde ik dat niet te zijn. Mijn man, Simon, en ik waren klaar om onze baby te ontmoeten. We keken er naar uit. 

Dus toen ik die eerste krampen ‘s nachts voelde, was ik klaarwakker, ik kon niet meer slapen. Simon was die avond vroeg gaan slapen, wat uitzonderlijk was voor hem. Misschien voelde hij het onbewust aan. Ik liet hem slapen en probeerde zelf terug in slaap te vallen. Rond 2u ben ik opgestaan en ben ik naar de living verhuisd. Ik wist dat dit nog een lang proces zou worden, dus ik wou echt proberen te slapen. Het is me gelukt om een paar uurtjes op de zetel te slapen. De weeën die ik voelde waren draagbaar. Ze voelde aan als krampen, een beetje vervelend maar niet pijnlijk. Rond 5u ben ik terug naar bed gegaan en probeerde ik nog een beetje verder te slapen. Tegen 6u werd Simon lichtjes waker en ik maakte de aankondiging, “ik denk dat het begonnen is”. Simon was direct klaarwakker. Dat was niet mijn bedoeling, maar het was wel fijn om het nieuws te delen. Hij was direct in do-modus. Hij vroeg of hij iets kon doen, wat nog niet zo was. Ik wist dat dit nog maar het begin was en het echt nog lang kon duren. Simon luisterde niet en begon het huis op te ruimen en te poetsen. Hij wou alvast doen wat hij kon. Hij was echt blij met het nieuws en dat was leuk om te zien. Zo begon zaterdag. 

Doorheen de dag bleven de weeën zeer doenbaar. Ik voelde ze, maar ik kon erdoorheen praten en mezelf bezighouden. In de voormiddag ben ik een wandeling gaan maken. Rond de middag hebben we voor het eerste de vroedvrouw gebeld, Leentje was van wacht. Ze legde uit dat ik waarschijnlijk voorweeën had en dat het nog wel een tijdje zou kunnen duren. Ik denk dat de weeën toen om de 10 minuten waren, soms iets langer. Wij gingen verder met onze dag en wachten verder af. Simon wou graag het gras nog af doen in de tuin. Ik ben gaan helpen met het gras op te ruimen. Het was fijn om te bewegen en afleiding te hebben, het hielp enorm. Daarna ben ik nog snel een fitnesbal gaan kopen. Dat was een goede beslissing. Want ik heb daar nog veel op gezeten doorheen de avond. Zo kon ik zitten en tegelijkertijd toch nog bewegen.

Tegen de avond heeft Simon Eurosong opgezet, zo moest ik niet te veel opletten. De weeën begonnen intenser te worden. Ik kon niet meer praten tijdens de weeën, ik moest erdoorheen blazen. Ze waren rond de 6 minuten en duurden 40 a 50 seconden. Tegen het einde van Eurosong ben ik in de douche gegaan, het hielp tegen de pijn. Maar de weeën veranderde, ze waren ineens om de 3 minuten, maar wel maar een 30 seconden. Ik heb stoelgang in de douche gedaan (oeps!), ik voelde druk en kon het niet tegen houden. Het was grappig en een beetje “awkward”. Zo’n dingen kunnen nu eenmaal gebeuren tijdens een bevalling. Simon was super lief in alles, dat maakte de weeën draagbaar en haalbaar. Ik ben redelijk snel uit de douche gekomen. We hebben toen nog eens naar Leentje gebeld. Ze gaf aan dat het misschien nog te vroeg was om te komen. De weeën waren toen terug minder frequent en onregelmatig. Ze verwachte ook dat ik tussen de weeën door meer in mijn cocon zou blijven. Dat deed ik nog niet, ik was nog gewoon heel alert tussen de weeën door. 

Zondag 14 mei: 2u

Rond 2u s ’nachts gingen we proberen te slapen. Simon lag op de zetel en ik zat eerst op de fitnessbal, maar ik vond geen goede positie en ben daarna op de grond gaan liggen. Ik heb toen mijn playlist erbij genomen. Slapen lukte niet echt meer. De weeën begonnen ook veel intenser te worden. Wegblazen was niet voldoende, ik begon te kreunen. Mijn lichaam nam over, ik kon het niet tegenhouden. Ik begon ligt in paniek te geraken van hoe intens deze weeën waren. Als ik dit nog moest volhouden voor de komende uren, ging me dat niet lukken begon ik te denken. Ik had de pijn niet meer onder controle. De weeën waren toen om de 4 à 5 minuten en rond de 50 seconden. Ik zei tegen Simon dat hij moest bellen naar Leentje. Hij zei dat het nog te vroeg was om terug te bellen, er zat nog steeds te veel tijd tussen de weeën. Ik begreep hem wel. Ik probeerde nog eventjes, maar de weeën waren zo pijnlijk. 

Na ongeveer nog 2 weeën was er ineens een plof, mijn water was gebroken. Ik ging naar het toilet en daarna terug naar de living. Daar ben ik op mijn knieën gaan zitten en met mijn armen steunde ik op de zetel. Daar ben ik blijven zitten, ik ben niet meer van positie veranderd. Ik begon een druk te voelen om te duwen. Ik zei dat tegen Simon, hij was ondertussen aan het bellen. Ik deed zelf mijn onderbroek uit, dat voelde beter. 

Simon belde met Leentje, ze ging komen samen met nog een andere vroedvrouw. Hij vroeg aan Leentje of wij al naar het UZA moesten vertrekken, maar dat was nu misschien te laat zei Leentje. Leentje ging naar ons komen en Simon mocht al wat materiaal klaar leggen. Hij moest handdoeken en tetradoeken klaar leggen en water koken. Hij liep naar boven en kwam terug, hij legde een handdoek tussen mijn benen. Ik vroeg hem of we thuis zouden bevallen, hij antwoorde daar vaag op, want hij wist niet hoe ik zou reageren. Hij wou niet dat ik in paniek zou geraken. Ik denk dat ik het half al wel wist toen, ik kon trouwens toch niet meer bewegen. Laat staan naar het ziekenhuis gaan, ik ben heel blij dat we dat niet geprobeerd hebben. Ik voelde mij toen redelijk rustig tussen de weeën door. Maar de weeën waren heel intens.

Simon zei dat ik rustig mocht mee duwen. Dat had Leentje gezegd, terwijl ze aan de lijn bleef. Dat hielp wel. Simon was zo zorgzaam en rustig, dat hielp ook. Hij was mijn steun. Na 15 minuten was Leentje er. Toen ik haar hoorde binnen komen voelde ik mij nog rustiger worden. Ik voelde dat het goed was. Ik wist dat alles in orde zou komen. Leentje wist wat ze moest doen, we waren in goede handen. Ik was veilig en ze gingen voor ons zorgen. Ik had er alle vertrouwen in. Leentje was heel lief en bemoedigend. Ik was goed bezig zei ze. Dat hielp, het gaf me kracht om verder te gaan. 

Ik probeerde mijn gedachten op iets hoopvol te richten. Ik bad om kracht en hulp. Er kwam vooruitgang. Langzaam zakte het hoofdje. Het zakte en ging terug omhoog, verschillende keren. Dat deed op zich geen pijn, het waren de persweeën die het pijnlijkste waren. Ik denk na ongeveer 30 minuten was het hoofdje er. Ik heb haar zien geboren worden tussen mijn benen, dat was heel raar en ook bemoedigend want het betekende dat ze er bijna was. Met de volgende 2 persweeën was ze er helemaal. Leentje ving haar op en legde haar tussen mijn benen op een handdoek op de grond. Onze dochter, Emilia, was geboren. 

Zondag 14 mei: 4u17

Ik voelde een enorme ontlading en opluchting toen ze geboren werd. De pijn van de weeën was ineens weg. Ik vroeg of ik eventjes de tijd mocht nemen voor ik haar oppakte. Dat mocht. Het voelde goed aan om eventjes een minuutje te bekomen en te realiseren wat er juist was gebeurd. Toen nam ik haar vast, voorzichtig en onhandig. Ik hield haar tegen mijn borst en keek naar Simon en zei: “we hebben een baby, we hebben een baby”. We weende en lachten allebei. Het was heel speciaal, heel intiem. Wat een ervaring. Wat een wonder.

Ze hebben mij toen naar de zetel geholpen en daar is na ongeveer 10 à 15 minuten de placenta gekomen. Het deed niet echt pijn. Wel deed heel mijn onderkant zeer, maar dat is normaal. Het was draagbaar. Het was echt een speciale ervaring. Ik was oké en Emilia ook, dus we konden gewoon thuisblijven. Dat was heerlijk. Ik was oppervlakkig gescheurd, maar daar heb ik geen last van gehad tijdens het plassen. We hebben ons in de living geïnstalleerd en daar hebben we de eerste twee dagen geleefd. Die eerste 24u hebben we afwisselend voortdurend huid op huid gedaan.  S ’avonds zijn onze beide ouders komen kijken, maar we hebben ze toen nog niet afgegeven. Dat voelde goed aan zo. Ze nog eventjes voor ons twee houden. De hele bevalling was ongelofelijk. We zijn thuis bevallen. Wat een heerlijke ervaring. Het was buiten mijn plannen, maar het was zo veel beter dan ik had kunnen bedenken. We hebben een droom bevalling gehad. Ik ben zo dankbaar. 

Advies voor een toekomstige mama

Om te eindigen met mijn verhaal, wil ik graag nog enkele tips geven. Dingen die ik al doende heb geleerd en waar ik bij een volgende baby meer aandacht aan wil geven. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. Het was voor mij soms dubbel, dubbele gevoelens. Die eerste weken waren leuk en mooi, maar het was ook zoeken en soms moeilijk. Hier is wat ik heb geleerd terugkijkend op die eerste weken.

·      Koester die eerste dagen en weken. Vertraag. Neem je tijd. Geniet, ook al ben je moe en herstellende. Het gaat echt zo snel allemaal. 

·      Bewaak je grenzen. Het is niet gemakkelijk, maar nu is echt het moment om aan jezelf te denken. Voel je daarover niet schuldig. Zeg nee tegen mensen (ook familie en vrienden). Vraag dat ze doorgaan als je moe bent. Of spreek op voorhand een code woord af met je partner, zodat hij weet wanneer je moe bent en het bezoek kan helpen vertrekken. Want hoe leuk mensen ook zijn, ze voelen dat niet goed aan, heb ik gemerkt. 

·      Verschiet niet van je soms wisselende emoties. Bij mij was dit het ergste 3 weken postpartum. Ik was heel onzeker, wat ik van mezelf niet had verwacht. Ik was prikkelbaar en nog emotioneler dan anders. Ik was mezelf niet. Weet dat dit niet blijft duren. Praat hierover. Betrek je partner erbij, sluit hem niet buiten. Geef genade als hij jou niet helemaal begrijpt. En geef jezelf tijd. 

·      Laat het mama gevoel rustig groeien. Ik was die eerste dagen heel gelukkig. Ik ging verder op weinig slaap en adrenaline. Het zorgen voor Emilia ging vanzelf, maar ik voelde me nog geen mama. Dat gevoel moest nog wat groeien en dat is oké. 

·      Als je borstvoeding geeft, dan hoop ik dat het geweldig gaat. Maar bij mij verliep het begin moeizaam. Het was pittig, niet te onderschatten. Ik heb een tepelkloof gehad. Waardoor ik echt opzag tegen de borstvoeding. Maar het werd beter. Ik hoop dat ik je hierin kan bemoedigen: geef niet op, ga nog eventjes door, het wordt echt beter. Vraag vooral op tijd hulp aan je vroedvrouw. Stel het niet uit! Beter te veel hulp vragen en zo problemen voorkomen. Algemeen wordt gezegd dat na 6 weken het beter wordt, dat was bij mij ook zo. Na 4 weken begon ik al verbetering te zien en na 6 weken was het echt veel beter. Nu 5 maanden verder geniet ik oprecht van de borstvoedingsmomenten.  

Je kan dit (bevallen) doen. Je bent ervoor gemaakt. Het is spannend en misschien een beetje eng. Maar het is zoveel mooier, dan dat het eng is. Het is echt een ervaring. Voor mij was het een positieve ervaring, ook al deed het pijn. Ik was achteraf zo trots op mezelf en ik voelde me zo krachtig dat ik dit had doorstaan. 

Jij kan dit ook, veel succes!

Liefs, Tirsa.