Geboorteverhaal Ame Lou

De voorbereiding

Voor mij begon het op dinsdag 10 oktober 2023. Ik had een afspraak bij de gynaecoloog, Gebruers. Ik had last van mijn bekken en allerlei zwangerschapskwaaltjes.

Ik vroeg aan Gebruers of het mogelijk was om mijn maagdenvlies (waar nog een vreemd restje van overschiet) na de bevalling eruit te halen. Gebruers zei dat de vroedvrouwen in principe alles kunnen naaien, tenzij het echt heel erg is – dan komt zij pas op de proppen. We maakten een afspraak om een monitor te reserveren voor als ik over tijd zou gaan, maar het leek mij dat onze meid zich al wel klaar was aant maken om geboren te worden. 

Die nacht heb ik nauwelijks geslapen omdat ik veel bekken-pijn had, het leek op voorweeen. Uiteindelijk heb ik ‘s ochtends nog een uurtje geslapen.

‘s Ochtends had ik slijmverlies met bloedsporen. Ik dacht dat mijn water was gebroken, maar dit was gewoon het laatste en grootste deel van de slijmprop.

Om 09:30 had ik een afspraak met Michou, onze vroedvrouw, die ik bijna had afgezegd omdat ik zoveel last had. We overwogen dat Rik mij zou brengen met de bakfiets :) Maar door dat uurtje extra slapen kwam ik erdoor, en ben ik zelf gefietst. Rik kwam 10 minuutjes later erbij (hij was Gustaaf gaan afzetten bij de school en de cavias eten gaan geven).

Michou zei dat Ame Lou nog niet helemaal was ingedaald, en dat de echte weeen heel wiskundig intenser zouden worden: om de 10 minuten, 9 minuten, 8,… Dus de weeen die ik nu voelde waren nog niet the real deal, maar al wel voorweeen (ze kwamen heel random).

Vreemd genoeg verdween mijn schrik voor de bevalling rond deze tijd. Michou vertelde dat zij vandaag en morgen permanentie had, en dat het vrijdag Leentje zou zijn. Ik zag de geboorte bij alledrie zitten (Michou, Leentje en Rosanne) maar de onzekerheid van ‘wie ga ik aan de telefoon krijgen als ik bel’ bezorgde mij toch veel onrust. Doordat ik dit vooruitzicht had ontspande ik, wat mijn voorweeen waarschijnlijk sterker maakte. Daarbij kreeg ik allerlei kwaaltjes (zoals de voorweeen, last van mijn bekken) waardoor ik beter kon inschatten ‘zo gaat een wee ongeveer voelen’. Ik was veel beter geinformeerd dan bij Gustaafs geboorte, dat gaf vertrouwen: ik wist beter waaraan mij te verwachten. De geboorte zelf was nog steeds een groot mysterie (want bij Gustaaf voelde ik helemaal niks door de epidurale). Ik voelde Ame Lou boenken met haar kopke op mijn bekkenbodem, wat me deed denken dat ze nog lang niet ingedaald was.

Na de consultatie bij Michou ging Rik meteen Gustaaf halen (en lezen in de klas). We aten samen middageten in Barix, Ik zei nog tegen Rik ‘ge verwacht wel veel van mij zenne’, want ik moest Gustaaf oppikken van kunstenbad omdat Rik weg was. En dat met voorweeen :)

Tegen 16:45 vertrok Rik met Gustaaf naar Ell Circo D’Ell Fuego in ‘s Gravenwezel, waar ik naar uitkeek omdat ik dan een dutje zou kunnen doen. En hoera, ik heb kunnen slapen! Ik had me voorgenomen om veel dutjes te doen, want bij Gustaafs geboorte was ik extreem moe.

Ten arbeid

Om 20:00 kwamen Rik en Gustaaf thuis en legden we hem in bed. De voorweeen bleven heel de dag duren, waardoor dutjes doen moeilijk was, maar soms waren ze plots een uur weg en kon ik dutten. Maar tegen 21:00 leken ze regelmatiger te komen. Rik was aan’t timen en we leken aan 9 minuten, dan 8 minuten te zitten… Dus we belden de moema met de vraag om af te komen: zij zou bij ons komen slapen zodat er iemand bij Gustaafje was. Maar toen waren er plots weer 15min tussen mijn weeen. Strange.

Moema kwam een tijd later aan (rond 23:00). Ze vond het heel gek om mij in arbeid te zien, want ze had dit zelf nooit zo beleefd (ondanks 4 kinderen te krijgen!). Wij waren het heel sterk samen aan het doen, veel van houdingen aant wisselen, badje pakken, bal zitten, hangen, masseren, sfeerlicht… en zij heeft dit nooit zo ervaren.

Na een uurtje ging Moema slapen (of toch proberen, ze vond het ook allemaal heel spannend).

Rik belde Michou rond middernacht. Zij vroeg of hun stagiaire, Eline, mee kon komen. Jazeker mocht dat! Ik had Eline al gezien bij Leentje en voelde me er super op mijn gemak bij.

De weeen leken all over the place te kwakkelen, maar waren al wel heel intens: ze duurden telkens 1 minuut (Rik was aant timen met een sport-timer) maar het ‘wiskundige ritme’ was nergens te bekennen. Fysieke beweging leek altijd een wee te triggeren. Telkens ik naar het toilet wilde moest ik af de trap, en dan kreeg ik een wee op de trap, twee op het toilet, dus Rik moest altijd meegaan :)

Rik was voortdurend kersepitkussentjes aan het microgolven. Hij masseerde mijn heiligbeen en zette druk, legde er kersepitkussens op. “Beetje hoger! Beetje lager!” Ik gaf veel instructies, het was heel duidelijk wat ik nodig had. Sommige weeen verdwenen plots wanneer ik van houding wisselde, en in sommige houdingen (handen+knieen, rechtstaan) kreeg ik vreselijke last in mijn rug. Rik moest met volle kracht op mijn onderrug duwen dan. Ik heb lang en veel op de bal gezeten, maar voelde ook de nood om soms van houding te wisselen zodat ik niet voortdurend op dezelfde plek pijn had.

Telkens ik een wee voelde opkomen riep ik “Baby! Help!” als Rik niet vlakbij stond :)

Tegen 00:30 kwam Michou aan, een tijdje later arriveerde ook Eline. Michou wachtte gewoon af, liet ons doen en gaf uitleg als het nodig was. Ze toonde Rik hoe hij mijn bovenste bekken naar binnen (richting ruggegraat) kon duwen, dat hielp goed. Maar mijn weeen waren natuurlijk ook intenser aan het worden.

Michou vraagt of ik naar het ziekenhuis wil vertrekken, want ik had haar op voorhand gezegd dat ik niet lang thuis wou arbeiden. Maar mijn weeen waren nog heel random, en ik dacht aan hoe het ziekenhuis zou zijn: felle verlichting, paperassen indienen, wachten op andere mensen, nuchtere antwoorden moeten geven op vragen… en dat zag ik niet zitten: ik was bang dat alles dan zou stilvallen. Michou checkte mijn ontsluiting, en ik hoefde niet te weten hoeveel ik had (achteraf bleek het maar 2cm te zijn). We bleven dus thuis.

Tegen 02:30-03:00 begon ik heel, heel moe te worden. Ik voelde me extreem wazig worden, maar dit maakte me niet gestresst of bezorgd: Michou had me verteld dat dit zou gebeuren en dat het hormonaal was. Dus ik wist dat ik gewoon ‘erin’ moest gaan en het aanvaarden. Deze state of mind was heel wazig, het voelde als iets waar ik bewust in kon blijven. Gewoon heel, heel moe. Alsof je al 3 nachten niet geslapen hebt. Dit maakte de arbeid zeker niet makkelijker: de pijn werd erger, mijn bekken begon veel pijn te doen. De druk die ze gaven op mijn onderrug hielp bijna niet meer. Ik voelde dat ik kon kiezen om terug ‘uit’ deze staat te komen en wakkerder te worden, maar kon dit tegenhouden: Ik mocht me geen zorgen maken over het comfort van andere mensen, maar gewoon ‘moe zijn’ en daarin blijven. En “baby!” roepen wanneer ik last kreeg :) Ik besefte niet meer wie me nu precies aan het helpen was. Ik wandelde rond met gesloten ogen.

Ik ging nog in bad, maar ondanks dat dit een tweepersoonsbad was kon ik geen aangename houding vinden: het bad was te smal en ik moest achteruit liggen. Na ongeveer drie weeen wilde ik er alweer uit.

We hebben nog veel geprobeerd: geuren (essentiele olieen van patchouli, eucalyptus en salie), andere houdingen, riboso,… maar niks was echt aangenaam. Druk zetten op mijn bekken (van opzij richting ruggengraat) werkte het best, en soms zorgde een heet pittenkussen (bijna te heet) ervoor dat een wee helemaal leek weg te smelten.

Naar het ziekenhuis

Rond 04:00 zei ik tegen Rik ‘Baby, ik zie het niet meer zitten’. Rik wist wat dit betekende: ik wil een epidurale, dus het is tijd om naar het ziekenhuis te gaan :) Het was een heel karwei om mij richting auto te krijgen: ik waggelde heel traag de trap af. Michou moedigde mij aan:

“Komaan Julie, in 1 keer heel de trap af!”

Maar ik voelde een wee.

“Of we gaan zitten, dat kan ook”

De autorit was eigenlijk oke: Rik en Michou hebben blijkbaar gepraat in de auto, maar ik heb dit niet geregistreerd. Michou zei nog “in het ziekenhuis nemen we een verse start”, omdat mijn weeen thuis nergens heen leken te gaan. Dit had ik niet echt verwacht: ik keek uit naar de epidurale. Maar toen herinnerde ik mij “aha, daar is een bevallingsbad!” En dat wilde ik nog wel proberen.

We kwamen aan bij de spoed. Eline ging een rolstoel halen, het was lekker fris buiten, in het ziekenhuis waren alle lichten gedempt omdat het nacht was. We kwamen aan in de gezellige bevalkamer van AZ Monica, en Michou zei “dit is uw nieuwe living”. En ik besefte dat we er waren, dat er niks stresserend was gebeurd in heel het ziekenhuis-aankomst-hoofdstuk. Ik wees meteen naar de achterkant van de ruimte: “ik wil in bad!” 

Ik zag het bad en het was me niet meteen duidelijk welke houdingen ik hierin kon aannemen. Het bad liep vol en ik genoot van de warmte.

Ik voelde een vreemd drukverschil onderaan, tussen mijn baarmoeder en het badwater leek het wel. Een beetje zoals een drukverschil in je oren. Ik wist op de een of andere manier “ik moet nu even drukken”, en mijn water brak. Meteen vlogen slijmerige bloedvlokken, vreemde brokkelige substanties en troebel water doorheen het bad. Ik en Rik keken meteen naar Michou, van ‘is dit oke?’ en zij stelde ons gerust: dit telde blijkbaar als helder vruchtwater.

De geboorte

De weeen begonnen heel sterk op te komen en ik wist me geen houding te geven: ik wilde eigenlijk met mijn benen breed zitten en tegelijk mijn onderrug in het warme water zitten. Ik snapte niet hoe een groot bevalbad toch zo weinig plek kon hebben. Dit was een heel stresserende fase: Ik wisselde verwoed van houding, ik riep “ik weet niet wat ik moet doen!”. Rik straalde met een warme douche op mijn rug, maar dat deed ook niet veel. Ik vond geen goeie houding! Heel stresserend.

Toen voelde ik een sterke druk op mijn anus opkomen. Niet via mijn vagina! Echt een drang ‘ik moet drukken’. Michou vroeg of ze mijn ontsluiting mocht checken. “doe maar”, zei ik, en ik had nog maar 7cm. Ik mocht nog niet persen, want het laatste randje van mijn baarmoederhals moest rustig kunnen verdwijnen: als ik nu al zou persen zou dit randje net beginnen opzwellen. Ik moest dus rustig ‘doorheen de wee’ ademen, blazen tegen weerstand zoals ze zeggen, en ze begeleidden mij hierin. 1 wee lukte dit, maar dat was het.

Voor de komende 3 weeen probeerde ik uit alle macht niet te persen, maar het was gewoon onmogelijk: mijn lichaam begon uit zichzelf te persen en ik kon het niet tegenhouden. Enorm stresserend.

Michou zag hoe krachtig de weeen waren geworden, en zei “oke pers maar, het zou onmenselijk zijn om van u nu te vragen niet te persen”. Opluchting! Ik kon gewoon beginnen persen.

Toen leek het alsof ik een voetbal voelde zitten. Een full-size voetbal. Ik begon verward te voelen aan mijn vagina en Michou zei “voel maar!” Ik voelde een klein gaatje, waarin een klein bolletje met haar zat. Het hoofd van mijn kindje! Maar dit leek iets totaal anders te zijn dan die voetbal. Dit voelde heel raar en ik begreep niet hoe ik die voetbal ooit door dat kleine gaatje kon krijgen. Daarbij, die voetbal leek helemaal op de verkeerde plek te zitten: hij voelde achteraan bij mijn poep, niet bij mijn baarmoedermond. Ik snapte er niks meer van. Ze moedigden mij aan om rustig uit te ademen, maar ik wilde net sterk persen.

Heel vreemd, maar ik volgde gewoon die persdrang. Ik voelde haar er niet uit komen, ik voelde gewoon veel pijn – en niet op de plek die ik verwachtte.

En hop, het hoofdje was eruit! Aah! En het besef, oh nee, die schouders moeten er ook nog uit! Ik vroeg aan Michou of ze Ame Lou niet moest draaien (want tijdens een workshop had ik gehoord dat er enkele spil-draaiingen moesten gebeuren). Michou zei nee, ik blijf er best af. Ik stress over die schouders, hoe lang gaat dit nog duren? Maar Michou stelt me opnieuw gerust: de volgende wee zou ze eruit komen.

En toen begon haar hoofdje te bewegen! Een enorm vreemd gevoel, ik roep “Ze is aant bewegen!!” Waarop Michou me rustig glimlachend aankeek en zei “ja, ze is aant helpen”. En toen pas besefte ik dat de baby zelf die spil-draai beweging aan het maken was.

En dan komt de volgende wee eraan. Ik pers, maar ik hoor iemand zeggen ‘ze komt niet’, dus ik begin nog harder te persen. Ik besef niet wat er rond mij aan het gebeuren is, ik weet niet of de baby eruit is of niet, maar plots zie ik dat Michou ons kindje vasthoudt. “Hier, pak ze maar!”

Huh, ze is er! Bizar! Ik had echt gedacht dat ik haar eruit zou voelen komen. Maar plots heb ik een baby op mijn borst.

Tuimelen om de navelstreng

Moet ik eruit? Ja, ik moest uit het bad komen. Snel, handdoeken, want anders zal de baby het koud krijgen! Ik stap waggelend uit het bad, ze ondersteunen mij, maar al bij al lukt het eigenlijk best goed. Ik kon gewoon wandelen, blijkbaar tot de verbazing van de vroedvrouwen rondom mij. Onderaan voelde het allemaal een beetje branderig, maar eigenlijk viel het best mee.

Wat blijkt: ze zat vast omdat haar navel rond haar nek zat. Ik heb hier tijdens het persen helemaal niks van gemerkt, maar blijkbaar was het even heel spannend. Normaal gezien worden baby’s met navelomstrengeling meteen doorgeknipt: hun navelstreng houdt hen echt tegen, ze kunnen er niet uitkomen en er kan ook geen bloed meer door de navelstreng doordat die zo strak getrokken zit. Gelukkig kende Michou een somersault-maneuver, waardoor Ame Lou met een soort koprol geboren werd en ze nog enkele minuten zuurstof zou krijgen via de navelstreng.

Dat bleek broodnodig, want om de een of andere reden raakte haar ademhaling niet goed op gang. De vroedvrouwen van het ziekenhuis en Michou en Eline waren blijkbaar druk in debat over welke beslissing nu te nemen, maar ik was me hier niet van bewust. Ik had een mooi schattig baby’tje op mijn borst liggen! Rik nam nog snel enkele foto’s, maar al gauw moest ze meegenomen worden.

Om de een of andere reden maak ik me helemaal geen zorgen. Wat heel vreemd was! Rik vertrekt met de ziekenhuis-vroedvrouwen en de baby. Michou vraagt of alles oke is, waarop ik iets antwoord van ‘haha ja, zolang ik maar niet helemaal doorgescheurd ben’.

Michou: ben je daar bang voor?

Ik: Nee, totaal niet.

Michou: oke, want je bent wel serieus gescheurd.

Ik was in de 2de graad gescheurd, dus geen spiervezels geraakt, maar er was onderaan wel een slagveld aangericht. Michou laat voor de zekerheid toch maar de gynaecoloog komen om mij na te kijken.

Ik begin me nu wel zorgen te maken over de start van de borstvoeding, die komt best zo snel mogelijk na de geboorte op gang. Maar er is geen baby! Wat nu? Michou zegt dat ik kan handkolven, maar het lukt me niet… Tot Michou helpt: zij krijgt de eerste druppels colostrum uit mijn borsten, hoera! Eline helpt het wit-gelige goedje op te vangen met een spuitje, dat gaan we zodadelijk naar Rik brengen.

Dan arriveert de gynaecoloog en wat blijkt: het is mijn gynae die eerder grapte “ik kom alleen maar als het heel erg is”, dokter Gebruers! Ze hecht me supersnel zodat ik naar mijn baby’tje kan gaan. Wanneer we daar aankomen zie ik dat Rik al een uur rechtstaat, met zijn hand op haar buikje. Hij heeft haar sinds ze bij ons vertrokken zijn nauwelijks losgelaten, altijd voor huidcontact gezorgd. We kijken naar elkaar en het is ons meteen duidelijk wat ons te doen staat: 24/7 de wacht houden bij dit kleintje en zorgen dat ze altijd huidcontact heeft :)