Geboorteverhaal Uma

Het geboorteverhaal van Uma start eigenlijk bij de geboorte van haar grote broer Vic. Vijf jaar geleden hadden we niet zo goed nagedacht over die bevalling. We lieten alles op ons afkomen. Tegen het einde van de zwangerschap stelde de gynaecoloog voor om in te leiden omdat Vic een klein reusje bleek te zijn, hij werd op 4,5 kilo geschat. Wij stemden in en mochten een datum kiezen in de agenda van de gynaecoloog. Het werd maandag 1 juli 2019. 

Toen die dag dichterbij kwam en ik dokter Google raadpleegde, sloeg er een klein stresske toe. Als je 'grote baby' en 'inleiding' opzoekt, kom je vooral verhalen tegen van zware, moeizame bevallingen. De gynaecoloog had ook al eens het woord 'keizersnede' laten vallen. Bij het Googlen kwam ik terecht op de Facebookpagina van The Antwerp Doula, zij organiseerde een paar dagen voor mijn geplande inleiding een info avond bij haar thuis over bevallen. Mijn man en ik trokken ernaartoe! Daar ontmoetten we Alexandra, de doula. Ze gaf heel wat informatie over bevallen en alles wat daarbij komt kijken. Het klikte meteen en we besloten haar te vragen bij de bevalling. De gynaecoloog verwachtte een moeizame bevalling, maar op 4u tijd was Vic er al. Anderhalf jaar later werd Lea geboren, nog vlotter (lees: we waren net op tijd in het ziekenhuis). Ook Alexandra was erbij.

Een nieuw hoofdstuk: thuis bevallen?

Toen we in april 2024 ontdekten dat er nog een broertje of zusje zou bijkomen, was Alexandra een van de eerste personen die ik belde met het nieuws. "Wat denk je van een thuisbevalling?" vroeg ze spontaan. 

Ik had er al over nagedacht. De vorige bevallingen waren vlot gegaan, dus waarom niet?  Toch hield iets me tegen. Ik ben nogal praktisch ingesteld, en thuis bevallen leek me een hoop gedoe: wat moet je in huis halen, hoe zit het met de opkuis, en wat als er iets misgaat? Maar het zaadje was geplant. Ik nam contact op met De Geboortepraktijk en na een eerste kennismaking met vroedvrouw Michou, was ik eigenlijk al overtuigd. Ook mijn man stond er meteen achter. 

Ons geboorteteam werd samengesteld: de vroedvrouwen van De Geboortepraktijk, Alexandra als doula en geboortefotograaf en vroedvrouw Leila voor de postnatale zorgen; zij heeft ons ook begeleid in de vorige 2 kraamperiodes. De laatste weken van de zwangerschap troffen we de voorbereidingen voor de thuisbevalling. Dat 'gedoe' waar ik voor vreesde? Dat bleek heel goed mee te vallen. Met een simpel lijstje haalde ik wat benodigheden bij de apotheek en voorts hadden we alles in huis. 

De bevalling

Vic en Lea werden beiden wat vroeger geboren, dus ik verwachtte dat nummer drie ook iets vroeger zou komen. Maar toen ik de 40 weken bereikte, moest ik mijn verwachtingen bijstellen. Ik probeerde mijn gedachten te verzetten en we genoten van de kerstvakantie. 

Op 30 december, toen was ik 40 weken en 2 dagen had ik een afspraak bij vroedvrouw Leentje en haar stagiaire Gerlieze. Ik werd een beetje ongeduldig en vroeg aan Leentje om mijn ontsluiting te checken. "Het zal niet lang meer duren" zei ze. "Misschien vannacht al". Ik probeerde me niet te hard vast te klampen aan die voorspelling, want dat hoorde ik al twee weken van de vroedvrouwen en de gynaecoloog.  

Die namiddag en avond verliep zoals de andere dagen in de kerstvakantie: spelen met de kindjes, samen eten, de kindjes in bed leggen en samen met mijn man een film gekeken. Rond 22u kroop ik onder de lakens en zei tegen de baby: "30 december vind jij dan ook geen leuke dag om te verjaren?" Maar nog voor ik goed en wel lag, voelde ik krampen. Menstruatiekrampen. Zou het dan toch vandaag beginnen? Ik stapte onder de douche, benieuwd of de krampen zouden afnemen of toenemen. Duidelijk dat laatste! Toen ik eruit kwam, timede ik de weeën: minder dan twee minuten ertussen. Oké we kunnen dit officieel weeën noemen.

Ik belde De Geboortepraktijk. Leentje nam meteen op. "Ik denk dat het begonnen is" zei ik voorzichtig. Achteraf gezien had ik dat 'denken' kunnen weglaten - het was 100% zeker bezig. Omdat ze me een paar uur eerder nog had gezien en wist dat mijn vorige twee bevallingen snel gingen, zei Leentje meteen: "Ik kom eraan." Nadien belde ik nog Alexandra, ook zij sprong in haar wagen. Ondertussen werden de weeën heviger en had ik geen fut meer om te timen. Ik zat op handen en knieën op mijn yogamatje in de woonkamer, met mijn armen steunend op een zitbal. Het bevalbad stond al drie weken klaar in onze woonkamer en mijn man had het meteen gevuld met warm water, maar ik voelde geen energie meer om erin te stappen. Om 22.40u belde Leentje vanuit de auto: "Nog 18 minuten rijden!" Ik kon amper reageren. Ik zat diep in mijn bubbel. Intussen deed mijn man er alles aan om het me zo comfortabel mogelijk te maken. Hij zette een playlist op, masseerde zachtjes mijn rug, maakte thee (die ik uiteindelijk pas uren later zou drinken) en hij sprak bemoedigende woorden.

De geboorte van Uma

Om 23.05u kwam Leentje binnen. Twee minuten later Alexandra. Maar ik merkte het nauwelijks, mijn lichaam had de controle al overgenomen. Toen ik hun stemmen hoorde, liet ik onbewust los. Mijn lichaam begon te persen. Eerste keer persen: mijn vliezen braken. Tweede keer persen: baby geboren. 

 23.13u. Ze is er. 

Ik bleef op handen en knieën zitten, totaal overdonderd hoe snel het was gegaan. En toen kreeg ik haar in mijn armen: warm, zacht, mini. 

Een paar uur later vertrokken de vroedvrouwen en rond 3u kropen we met z'n drieën in bed. Grote zus Lea werd rond 4u wakker en kwam haar zusje bewonderen. Grote broer Vic hoorde pas om 9u babygeluidjes waarna zijn eerste reactie was: "Oh, ik moet aan Lea vertellen dat de baby geboren is."

Een droombevalling?

Veel mensen noemen dit een droombevalling. Natuurlijk ben ik dankbaar dat alles zo vlot en zonder complicaties verliep. Maar mijn droombevalling zag er toch een tikkeltje anders uit. Ik had gehoopt de verschillende fases bewuster te beleven, het bevalbad te kunnen gebruiken, het extra gezellig te kunnen maken in huis, kaarsjes aan te steken, enzovoort. In werkelijkheid kreeg ik amper tijd om het echt te ervaren. 

Toch was deze thuisbevalling magisch. Ook die eerste uren na de geboorte waren zo mooi. Geen routinecontroles, geen ziekenhuisbelletje en dus vertrouwen op je eigen instinct. Gewoon wij, in alle rust. Vic en Lea die als eersten hun zusje mochten bewonderen. Landen in ons eigen bed, een lekker ontbijtje, geen verplichtingen. 

Dank je

Dank je Leentje, Rosanne en Michou van De Geboortepraktijk voor jullie luisterend oor, geruststelling en professionele maar zachte aanpak. 

Dank je Alexandra, om het zaadje te planten, voor je steun en voor de prachtige foto's. 

Fotocredit: The Antwerp doula Alexandra